Wypatrywałam Jej w tłumie z coraz większym niepokojem. Minuty od
przyjazdu pociągu mijały, a Jej wciąż nie było.
Przez dworzec przewalały się tłumy, a ja błądziłam wzrokiem wśród niego,
aby wyłowić Ją.
Znalazła mnie pierwsza, zaskoczyła, podchodząc od tyłu, gdy już
zaczęłam się martwić Jej nieobecnością.
Padłyśmy sobie w ramiona co najmniej jak dwie siostry, które nie
widziały się szmat czasu.
Dużo było śmiechu, chyba jeszcze więcej zażenowania.
Rozpuszczałyśmy się obie i już sama nie wiem czy to z radości, czy
z upału, jaki wtedy panował. Wpakowałyśmy się do tramwaju, ja
przejęłam rolę przewodnika i dzieliłam się swymi dość skąpymi
informacjami o mieście, którego przecież nie znałam zbyt dobrze;
uczuciem do Wrocławia nie musiałam Jej obdarowywać. To była Jej miłość
od pierwszego wejrzenia, począwszy od dwroca PKP, poprzez
monumentalny Most Grunwaldzki, kameralny Zwierzyniecki do ZOO. A to
dopiero początek był przecież.
Nasze czasowe lokum z bałaganem poremontowym, czekające na
złotą rączkę urwana spłuczka w toalecie, zepsute kolanko w
kuchennej umywalce, gumowy szlauch zamiast słuchawki prysznicowej i
wreszcie brak ciepłej wody z powodu naprawy junkersu przyjęła
spokojnie.
Dla niej były niebieskie ściany i barek, który oddzielając aneks
kuchenny od pokoju, zachwycał nieświadom wywołanego przez siebie
poruszenia.
Wieczór przyszedł szybko, choć dni były wtedy długie jeszcze.
Wyszłyśmy, gdy zapalały się pierwsze światła.
Ja w czerni, Ona w bieli. Świat jednak nie był czarno-biały, miał
od groma odcieni szarości, a my tę szarość, letni mrok cięłyśmy
tramwajem w kierunku Rynku.
Jej zachwyt potęgował wszelkie piękno.
Siedziałyśmy w sercu Wrocławia, życie nabierało rumieńców, my
również. Śmiałyśmy się jak wariatki, wzbudzając oburzenie naszych
ławkowych sąsiadów zza pleców.
Zaczęło padać, zerwałyśmy się z ławki i biegłyśmy Rynkiem,
poszukując jakiegoś schronienia. Wrocław odetchnął z ulgą,
rozgrzany bruk chłodził się deszczem, poprowadziłam ją ścieżką sprzed
kilku dni, pokazałam wszystko, co pokazał On.
Rozpadało się na dobre, zaszyłyśmy się w przejściu, wyjęła
papierosy ze swojej torebki i rozpoczęła się nasza spowiedź.
O wczesnych ekscesach, których nie było, o okresach,
przereklamowanym seksie, przywiązaniu, pociągowych historiach,
nadziejach, Jej trudnych miłościach.
Deszcz padał jak wcześniej; co jakiś czas, ktoś zakłócał naszą
rozmowę, papierosy pachniały tak samo, a jednak wydarzyło się coś,
czego nie dostrzegłby postronny obserwator. Przekroczyłyśmy wtedy
tę tajemniczą granicę porozumienia.
A potem już knajpa, która mimo tego, że zaludniona umiarkowanie,
była jedynie nasza. Miejsce przy barze, importowana ćma barowa
u boku, wódka z colą wypita za szybko.
Tańczyłam dla Niej z większą pasją niż dla jakiegokolwiek
mężczyzny, uśmiechałam się do Niej oczami.
Odegrałyśmy wspólnie
taniec radości, sypały się iskry, oczy połowy z zebranych zwrócone
w naszą stronę.
Miała blond włosy, ponętną szyję. Nie
dziwię się, że tak szybko podbiła serce Włocha, który zjawił się
przy barze wraz ze swoim milczącym towarzyszem.
Ta południowa bezpośredniość i każde Jej słowo z nim
zamienione. Barmani stroili miny, puszczali do siebie
oczko.
We dwie, niby przedszkolaki, powędrowałyśmy
do toalety. I krzyczałam na Nią przestraszona, żeby drzwi nie
otwierała, dopóki nie skończę. Scena godna Sceny, w której wtedy
nie byłyśmy. Ciekawy wzrok skierowany na nas - na niezapowiedzianą
atrakcję kończącego się już sezonu. Zaludniło się w międzyczasie
i ulotniłyśmy się po angielsku z facetem z żołnierską przeszłością,
proponującym odwiezienie nas.
Podążałyśmy za nim rozespanymi ulicami
Wrocławia. Ten jednak samochodu nie znalazł, wymachując kluczykami,
biadolił, że mu go ukradziono. Ona, mimo Jej stanu, wyjątkowo
trzeźwo myśląca, poradziła mu, aby zawiadomił policję, po czym
odwróciłyśmy się na pięcie i poszłyśmy w swoją stronę.
Noc mieszała się ze świtem, kiedy Ona wręczyła mi, kupiony na Placu Solnym,
słonecznik. 11 sierpnia po czwartej rano świat nabrał nowego smaku,
kolory zyskały na intensywności, a oddech na głębi. Po raz kolejny
ja zyskałam Ją.
Dobrze wiesz, że wrosłaś w to wszystko. We mnie.