• Grupa PINO
  • Prv.pl
  • Patrz.pl
  • Jpg.pl
  • Blogi.pl
  • Slajdzik.pl
  • Tujest.pl
  • Moblo.pl
  • Jak.pl
  • Logowanie
  • Rejestracja

Holly shit.

Strony

  • Strona główna
  • Księga gości

Bez tytułu

Piątek pachniał już weekendem.
Samochody leniwie sunęły w południowym korku, tramwaje hałaśliwie pruły brzuchem ulice, słońce raz po raz przebijało się przez blednące chmury.
Matki pchały wózki z pucałowatymi niemowlętami, inne umęczone ciągnęły za rękę przedszkolaki, dzierżąc przy tym dzielnie w dłoni zbyt ciężkie siatki.
Zdaje się, że w okolicach była i szkoła, bo tłumnie wciąż wylegali pryszczaci chłopcy i rozbawione, pstre dziewczęta z kolorowanymi powiekami, wytuszowanymi rzęsami i słodkimi ustami. Głowę bym dała, że smakowały owocowo.
Młodzi robotnicy na rusztowaniu palili tanie papierosy i komentując głośno tyłki przechodzących obok przerośniętych gimnazjalistek, zarykiwali się od śmiechu.
Ktoś zmieniał firanki, trzy okna niżej, na prawo, zalegiwała na parapecie starsza kobieta, której nie starczyło telenowel i śledziła okoliczne życie.
Działo się.

Przypadkiem spotkałam wyjeżdżający z zaułka granatowy samochód z naklejką Jego firmy, którego tak bezowocnie wypatrywałam przez te wszystkie miesiące milczenia.
Za kierownicą siedział On.
Patrzyłam w Jego stronę, ściągając go wzrokiem. Spojrzał kilka sekund później na przeciwległy chodnik, gdzie stałam. Uśmiechnęliśmy się do siebie, jak uśmiechają się starzy przyjaciele.
Tak, jakby nie istniał chaos myśli.
Wiecznie zasmarkany, dorosły już chłopiec, którego oczy miałam teraz na wysokości swoich, podobnie jak i usta.
Czyżbym znowu urosła?
- Co Ty tu robisz? - zapytał zaskoczony.
A przecież to także moje ulice były, moje witryny, w których przeglądałam się od czasu do czasu, moje chodniki podstawiające nogę swoimi nierównościami, 
choć w tej okolicy znalazłam się po raz pierwszy.
- Szukam czegoś - odpowiedziałam - wiesz, gdzie znajdę.. - padł adres miejsca, którego szukałam.
- Jasne, podwiozę Cię - zaproponował.
I pojechaliśmy. Pytał, co u mnie, pytałam i ja Jego. Opowiadał o pracy. Nic się nie zmienił - miał wypisaną w oczach wciąż niespełnioną ambicję, aby siąść na wyższym stołku.
Jechaliśmy krótko. Może i lepiej. Dziwne, nigdy nie potrafiłam z nim swobodnie rozmawiać.
Nic mówić jednak wtedy nie musiałam.
On był bystrym obserwatorem, a ja mocnym graczem.
Pożegnaliśmy się, jak żegnają się starzy przyjaciele.
- Nie zmieniłaś numeru? - zapytał, gdy chciałam otworzyć drzwi.
- Nie - odpowiedziałam, wahając się chwilę - życz mi szczęścia - rzuciłam na odchodnym i wyszłam z samochodu.

Działo się.
Działo się nadal życie. Któryś z samochodów zatrąbił głośno na nieuważnego pieszego, pani w średnim wieku prowadziła na smyczy mieszańca, który upodobał sobie okoliczny trawnik i węszył, nie zważając na zniecierpliwienie właścielki.
Stałam tam już sama, nie tracąc gruntu pod nogami, lekko oszołomiona.
- Przecież ja już od dawna nie mam Jego numeru - pomyślałam i poszłam w swoją stronę, nie wiedząc o tym, że jeszcze tego samego dnia los postawi na mej drodze kolejnego pseudo przyjaciela z przeszłości.

08 lutego 2006   Komentarze (14)
Wilfred
27 stycznia 2014 o 13:04
konany wyrostek leżał pojazdy bez ruchu, z twarzą potajemną w pojazdy
ziemi. Owo nie był naturalny
kajtek. Walczył o swe wspaniałomyślne prawa, o swe scheda.
Owo prawowity dziedzic,
właściciel ziemski zamku, najstarszy z dziedzictwa wyprany po nocy, w kołysce nadal, potęgą
podłych czarów oraz sztampowej zawiści.
Również podłej.
Walczył. Oraz przegrał. Pokonany przez Czarnego Rycerza,
w kadrze owych złych
czarów,
Faust
08 lutego 2006 o 21:41
Pseudo znajomy z przeszlosci.. Hmm - musimy potrafic dostrzegac znajomych - i to nie tych pseduo. Sztuka jest pielegnowanie prawdzwych przyjazni, a jeszcze wieksza sztuka jest dostrzeganie ich. W zyciu nawiazujemy wiele znajomosci, ale tylko niewiele z nich jest \"skazane\" na suckes - cokolwiek to znaczy.
psycholozka
08 lutego 2006 o 21:24
hmm....:) ja mam to z glowy, bo wynioslam sie do innego miasta... nienawidze niejsnosci i tych sytuacji kiedy sama siebie zmuszam do bycia mila panienka... ble.
kocie => kontestator
08 lutego 2006 o 21:04
Ale ja nie odgryzłam się za domniemaną złośliwość. Tak mnie się napisało. A moje życie, jak każde inne, bywa czasem i bardzo banalne. Dziękuje za komplement. Tylko nie wiem czy nie zbyt pochopny, w końcu jestem tu stosunkowo krótko. Co nie zmienia faktu, że zrobiło mi się miło.
poza_czasem
08 lutego 2006 o 20:14
Dziwnie znajomy sposób obserwacji otoczenia... ;)
InnaM
08 lutego 2006 o 18:25
Niebanalna.
kontestator
08 lutego 2006 o 17:59
To nie było złośliwe. Po prostu przyzwyczaiłaś mnie do oryginalnych historii. Poza tym, i tak nikt poza Harley nie pisze tu lepiej od Ciebie.
kocie => kontestator
08 lutego 2006 o 15:51
Historia najbanalniejsza na świecie. Ale dla samej siebie odnotowana. Może kiedyś spojrzę na to z innej strony. Cieszy mnie, że coś się jednak panu podoba.
kontestator
08 lutego 2006 o 14:14
Historia raczej banalna, podoba mnie się bogactwo świata przedstawionego.
szukajaca_prawdyt\\
08 lutego 2006 o 13:08
Zadzwoni?
calaja
08 lutego 2006 o 10:51
nie lubię powrotów do przeszłości...
!!!kayah!!!
08 lutego 2006 o 10:47
nienawidze takich sytuacji...w takich sytuacjiach na codzien pewna siebie i gadatliwa kaya zmienia sie w \"niemowe\"///cholera.
ERRAD
08 lutego 2006 o 10:46
Są takie chwile w życiu każdego człowieka, gdy jeden kierunek ruchu jest trudniejszy do zniesienia, niż nam się wydawało...
my_space
08 lutego 2006 o 10:34
Los plata rozne figle...wiesz to przeciez nie od dzis :)
Oby do nastepnego piatku.

Dodaj komentarz

Kocie | Blogi